Tadeusz Borowski (ur. 12 listopada 1922 w Żytomierzu - zm. 3 lipca 1951 w Warszawie) - polski poeta, prozaik, publicysta. W 1932 roku, gdy skończył 10 lat, został repatriowany wraz z rodziną z ZSRR. Rodzina Borowskich osiedliła się w Warszawie. W 1940 roku ukończył gimnazjum na tajnych kompletach, co zostało opisane w opowiadaniu Matura na Targowej. Studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, Marię Rundo (wiele scen z tego okresu zostało włączonych do opublikowanych po wojnie opowiadania Pożegnania z Marią i szkicu Profesorowie i studenci). Pracował w prywatnej firmie budowlanej i współpracował z miesięcznikiem "Droga" ukazującym się w stolicy. W 1943 roku Borowski został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Kontynuował tam twórczość literacką, pisząc m.in. wiersze, piosenki i kolędy, a także listy do narzeczonej Marii, która również znajdowała się w obozie w Oświęcimiu. Obozowa rzeczywistość została opisana w opowiadaniu U nas, w Auschwitzu..., którego podstawą były wspomniane już listy do Marii Rundo. W sierpniu 1944 roku przewieziono go wraz z innymi więźniami do Natzweiler-Dautmergen, a potem do Dachau. 1 maja 1945 r. więźniowie zostali wyzwoleni przez armię amerykańską. Lecz nie był to koniec męki Borowskiego, gdyż został przeniesiony do obozu dipisów, w którym pozostawał do września 1945r. Po wojnie przebywał w Monachium. W 1946 roku wrócił do kraju. Współpracował z wieloma pismami. Cztery lata po powrocie do Polski, jego twórczość zaowocowała Państwową Nagrodą Artystyczną. Popełnił samobójstwo w wieku 29 lat.